Czas na jogę

Stowarzyszenie „Amazonki” Warszawa-Centrum realizuje projekt
„Rehabilitacja Kobiet leczonych z powodu nowotworów złośliwych gruczołu
piersiowego”, wykonywany w ramach zadania publicznego
współfinansowanego przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawa.

Jestem dumna, że udało się doprowadzić do tego jakże wzniosłego projektu!

Zawsze czułam w sobie potrzebę robienia czegoś dla innych, dlatego pewnie będąc młodą dziewczynką byłam w Zuchach samarytanką, szybko zdobyłam tę sprawność i z entuzjazmem opatrywałam roztrzepanych chłopców spadających z drzew.

Później zastanawiałam się czy zostać pielęgniarką, położną a może analitykiem w laboratorium..w końcu trafiłam na elektroradiologię..a potem zaproponowano mi praca w roli fizyka medycznego w warszawskim Centrum Onkologii.

Pracując w szpitalu zajmowałam się planowaniem leczenia pacjentów onkologicznych.

Fizyk medyczny współpracuje z lekarzami wszelkich specjalizacji, jego zadaniem jest pomoc w stworzeniu odpowiedniego przebiegu procesu leczenia poprzez radioterapię bądź brachyterapię dla każdego potrzebującego tego pacjenta, bez względu na to, gdzie w ciele chorego zlokalizowany jest nowotwór.

Każdy pracownik ma swoje preferencje, ja najczęściej wybierałam grupę pacjentek z nowotworami piersi, tak wyspecjalizowałam się w tej dziedzinie najmocniej.

Zainteresowanie tą właśnie grupą pacjentek wyszło poza ramy obowiązków mojej codziennej pracy w szpitalu.

Pragnęłam móc zrobić coś więcej dla kobiet dotkniętych nowotworem piersi.

Poza pracą w szpitalu zajmowałam się praktyką jogi, to była moja pasja, którą zapragnęłam zaszczepić na gruncie pacjenta onkologicznego.

Tak rozpoczęłam przygodę z Amazonkami:) Zgłosiłam się do nich ze swoim entuzjazmem i pasją w oczach, a one przyjęły mnie z otwartymi ramionami:)

Tak oto codzienna praca fizyka zaczęła przenikać się z pasją do jogi.

Praca w Centrum Onkologii (teraz Narodowy Instytut Onkologii) była dla mnie niezwykle ważna i jestem wdzięczna za to, że mogłam ją wykonywać.

Jednak przyszedł moment, w którym poczułam, iż ten rodzaj zajęcia nie daje mi już wystarczająco dużo satysfakcji.

Po 23 latach podjęłam decyzję o rezygnacji z pracy na etacie na rzecz własnej działalności związanej z jogą i ogólnym wspieraniem rozwoju poprzez ruch i większą koncentrację na danym człowieku.

To trudny zawód, piękny i niedoceniony. Dziękuję wszystkim, którzy wytrwali przez tyle lat ze mną i którzy pomimo trudności pozostali na stanowisku.

Sytuacja jaką przyniosła pandemia covid-19 mocno utrudniła na nowo obraną drogę życia. Niczego jednak nie żałuję, jak widać wciąż trwam i się rozwijam!

Jestem teraz mocniejsza i powstaję niczym Feniks z popiołów.

Ten projekt jest dowodem na to, że warto walczyć o swoje i nie poddawać się chwilowym niepowodzeniom, ale wykorzystać je do budowania z nich siły.

Nic w życiu nie dzieje się bez przyczyny, wszystko wpływa na siebie, moje wcześniejsze pasje, moja poprzednia praca, wszystko to składa się na to, kim jestem teraz i czerpię z tego pełnymi garściami.

Więcej na temat projektu przeczytasz w zakładce „ZAJĘCIA „

Polecam artykuł, który napisałam jeszcze podczas mojej pracy w szpitalu.

Artykuł ukazał się na łamach czasopisma

„Amazonki” nr 34 strona 8/9

Podczas kursu instruktorskiego mieliśmy za zadanie napisać dłuższy tekst na temat tego, co miało wpływ na to, że właśnie jogę wybraliśmy jako swoją ścieżkę życiową.

To może wydać się dziwne,ale w moim przypadku były to konie.

Wiele lat spędziłam wśród tych pięknych zwierząt poznając je dokładnie od źrebaka do starości. Uczyłam się jeździć w wyścigowej stajni na Służewcu, gdyż mieszkałam niedaleko. Potem skończyłam studia na SGGW ,kierunek: Hodowla koni. Studiowałam ze względu na pasję do koni, do zwierząt i do ruchu.

Wcześniej skończyłam Studium Zawodowe na Akademii Medycznej w Warszawie, później pracowałam 23 lata w warszawskim szpitalu onkologicznym..a w między czasie wciąż rozwijałam swą pasję jeździecką.

Przez te wszystkie lata w moim życiu była obecna anatomia i fizjologia zarówno ludzi jak i zwierząt (głównie koni). Mając sporo własnych koni musiałam nauczyć się o nie dbać, leczyć je i doglądać.

Zrozumiałam, że ludzie niewiele się różnią od koni..w sensie problemów spowodowanych przeciążeniem układu ruchu oraz układu nerwowego.

Miałam możliwość obserwować i móc jeździć na setkach tych pięknych zwierząt.

To dostarczyło mi dużą wiedzę odnośnie pracy mięśni i stawów koni, wpływu różnych obciążeń fizycznych na ogólny dobrostan zwierząt.

Pracując z bardzo młodymi zwierzętami widziałam w jaki sposób rozwija się ich siła i wytrzymałość. Byłam także świadkiem wielu błędów i przykrych skutków złej pracy (najczęściej zbyt ciężkiej) mięśni i stawów. Tak tworzyła się moja wiedza..powoli i długo.

Jeżdżąc konno czujesz pracę ciała konia pod sobą, wiesz jak się zachowa przy skrętach, zmianach tempa, w różnych chodach. Słyszysz na twardym podłożu czy jego kopyta uderzają równomiernie, czy rytm kroku nie jest zaburzony, rozpoznajesz za pomocą dotyku czy jego ciało jest spięte czy zrelaksowane…okazało się, że wiele lat później zaczęłam wykorzystywać tę wiedzę w jodze.

Tak to poprzez pasję do zwierząt przeniosłam umiejętność obserwacji ciała zwierząt na obserwację tego co dzieje się w ciele człowieka.

To niezwykle pomocna umiejętność w prowadzeniu zajęć jogi.

Przełożyłam wiedzę zdobytą w pracy ze zwierzętami na pracę z człowiekiem.

Widzę a czasem nawet słyszę w ciałach moich uczniów to co jest do naprawienia..czuję, gdy ich ciała odpuszczają spięcia i się relaksują. To wspaniała umiejętność, za którą dziękuję sobie i wszystkim moim nauczycielom, trenerom i licznym koniom, których grzbiety wielokrotnie musiały dźwigać mój ciężar.

Nigdy nie przypuszczałam, że ta wiedza, która była po prostu niewymuszoną pasją, stanie się źródłem inspiracji i wiedzy w jodze, która stała się nie tylko pasją lecz także źródłem utrzymania.

To wspaniałe uczucie wiedzieć, że te wszystkie lata spędzone w siodle, nie były stratą czasu, nie są jedynie dawnym wspomnieniem. Okazuje się, że wszystko w naszym życiu ma głęboki sens tylko nie zawsze to zauważamy.

Namaste

Mieszkamy na sielskiej wiosce pod lasem..wynieśliśmy się rodziną z miasta w 2011 roku.

Zbudowaliśmy nasz dom i to właśnie tutaj narodził się nowy sposób na życie, tutaj zaczęłam myśleć o życiu inaczej, tu zaczął realizować się pomysł życia z jogą.

Najpierw przychodziły moje sąsiadki, przyjemne kameralne praktyki, bez zobowiązań,

bez wprawy, bez papieru instruktora, tak po prostu, przyjacielskie spotkania z jogą.

Czas pokazał, że to moja właściwa droga, joga stała się pasją.

Powoli nabierałam wprawy, skończyłam kursy instruktorskie i zaczęłam własną praktykę na poważnie.

Mieszkam na wsi i właśnie tutaj postanowiłam dawać swoje lekcje.

Tak to się zaczęło i trwa cały czas..prowadzę zajęcia w różnych okolicznych miejscowościach.

W końcu postanowiłam oddzielić strefę domu od pracy.

Życie jednak pokazało, że joga jest naszym życiem i nie ma sensu jej rozdzielać z domem.

Cała rodzina zaakceptowała mój wybór, w jakiś sposób wszyscy w tym uczestniczymy.

Syn Michał także zajął się jogą i to właśnie jego jest teraz nasza firma..

Tworzymy wspólny rodzinny dom, który jest nierozerwalnie związany z naszą pracą.

Tutaj żyjemy na co dzień , tutaj tworzymy wspólnie nowe pomysły i organizujemy warsztaty.

To strefa naszego życia, którą postanowiliśmy dzielić się z innymi.

A skąd lawenda?

Lawenda była pierwszą rośliną, która dobrze przyjęła się na naszej działce, była budowa, był upał i rośliny nie dawały rady przetrwać, ale lawenda wytrwała i wciąż jest tutaj z nami.

Kochamy naszą lawendę a ona odwdzięcza się za naszą miłość swym pięknem i zapachem.